{My life}×ชีวิตของฉัน

ยุคสมัยที่ไฟฟ้าพึ่งเข้ามาได้ 100 ปีเป็นยุคที่ทุกสิ่งอย่างกำลังจะพัฒนาไม่มีที่สิ้นสุด ไม่มีถอยหลังมีแต่คำว่าก้าวหน้าแต่บางสิ่งบางอย่างก็ยังคงอยู่กับที่ เช่นการที่ผู้หญิงอยู่ต่ำกว่าผู้ชาย แต่คำว่ายุคสมัยที่กำลังจะพัฒนาก็ยังมีคนส่วนน้อยที่คิดได้ว่าทุกคนทุกเพศเท่าเทียมกัน แต่คนพวกนี้คือบุคคลที่นานๆจะพบเจอ

ฉันมีชื่อว่า โรส เป็นชื่อดอกไม้ที่มีความหมายว่ามีแต่คนรัก แต่ในความเป็นจริงไม่มีใครรักฉันเลยสักคนเดียว

ฉันเติบโตมาคนเดียวในบ้านหลังใหญ่ที่มีคนรับใช้มากมายแต่ไม่มีคุณแม่ที่จากฉันไปนานแล้วเหตุเพราะหลังจากที่ครอดฉันมาคุณแม่ก็เจ็บป่วยด้วยโรคร้ายแรงเข้ามาแทรกซ้อนจนทำให้ร่างกายของท่านทรุดลงทุกวันจนผ่านไป 1 เดือนท่านก็จากไป 

เหตุการณ์นี้มันทำให้คุณพ่อของฉันเสียใจอย่างมากแล้วโทษว่าฉันเป็นต้นเหตุที่ทำให้คุณแม่จากไป เขาพูดกลับฉันแบบนี้ทุกวันจนฉันอายุ 5ขวบ  คุณพ่อก็จากไปด้วยความตรอมใจที่รับไม่ได้จากเหตุการณ์นี้ 

เรื่องราวพวกนี้มันทำให้เสียใจและโทษตัวเองทุกคืน ในความโดดเดี่ยวนี้มันทำให้ฉันเจ็บปวดทรมานมากจนหาคำมาบรรยายไม่ได้ จนฉันนึกอยากฆ่าตัวตายตลอดเวลา.....

จนวันหนึ่งฉันอายุได้ 7 ขวบฉันใช้ชีวิตคนเดียวมาตลอด2ปี ถึงจะสุขสบายเพราะเงินทองที่ท่านพ่อและท่านแม่ทิ้งเอาไว้แต่มันก็ไม่ได้มีความสุขเลย เพราะในทุกๆวันจะมีญาติพี่น้องจากที่ไหนไม่รู้ที่ฉันไม่รู้จัก หวังจะเอามรดกที่พวกท่านทิ้งเอาไว้ให้ฉัน แต่ทำไม่ได้เพราะยังมีทนายความข้างตัวของท่านพ่อที่ยังคอยดูแลจนกว่าฉันจะอายุ15 ที่ถึงเวลาเป็นผู้ใหญ่แล้ว

จนวันหนึ่งที่เกิดเหตุการณ์ที่ทำให้ความคิดของฉันเปลื่ยนไป....

ฉันได้เข้ามาในห้องของคุณแม่ที่เข้ามาเป็นปกติ ถึงฉันจะไม่เคยเห็นหน้าท่านจริงๆจังๆแต่ฉันก็เคยเห็นผ่านทางรูปถ่ายและภาพวาดเอาไว้ ในทุกๆคืนฉันจะนอนที่นี่พร้อมกับร้องไห้ไปด้วย 

จนถึงเวลานึงที่ฉันนอนหลับไปแล้วแต่ในคืนนั้นฉันดันฝันว่าคุณพ่อกับคุณแม่จูงมือเดินเข้ามาหาฉันแล้วยิ้มด้วยความอ่อนโยน  นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันฝันถึงพวกท่าน 

       ฉันมองพวกท่านด้วยความดีใจและเสียใจ ในความรู้สึกตอนนี้ฉันอยากจะยิ้มแต่ยิ้มไม่ได้เพราะคุณพ่อเคยสั่งห้ามไม่ให้ฉันยิ้ม ถ้าฉันยิ้มท่านจะขังฉันไว้ในห้องแล้วอดอาหาร มันเลยทำให้ฉันไม่กล้าที่จะยิ้มอีกเลย

 ' โรส ลูกยิ้มได้แล้วนะ '

ฉันที่ได้ยินคุณพ่อพูดแบบนั้นก็น้ำตาไหลออกมาแต่ก็ไม่ได้ยิ้มตามที่ท่านบอก เพราะในความไม่กล้ากลัวจะโดนลงโทษ

' ลูกโรสคนสวยของแม่....แม่ขอโทษที่ไม่ได้อยู่ดูแลลูกจนทำให้คุณพ่อไม่ได้เรื่องต้องเป็นคนดูแลลูกแทน '

คุณแม่....พูดขึ้น ในตอนนั้นฉันรู้สึกสับสบจนคิดอะไรไม่ออกเลย แต่พวกท่านทั้งสองก็ยังคงยิ้มให้ฉัน และคุณพ่อก็ไม่แสดงอารมณ์โมโหร้ายอย่างที่ฉันเคยเห็นมาตลอดแม้แต่ตอนสุดท้ายที่ท่านจากไป

' โถ่ ที่รัก ผมขอโทษ ' 

คุณพ่อที่เห็นคุณแม่พูดแบบนั้นก็พูดขอโทษทันทีแล้วแสดงท่าทางในสิ่งที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน 

ฉันรู้สึกตกใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะคิดอะไรไม่ออกเลยทั้งๆที่ฉันไม่ใช่คนแบบนี้เพราะปกติฉันเป็นคนชอบใช้ความคิดเพราะสถานการณ์มันบังคับให้ฉันเป็นแบบนั้น....ไม่งั้นฉันก็จะถูกลงโทษ

' คุณมันแย่ เเดน  คุณทำให้ลูกต้องเป็นเด็กแบบนี้! เฮ้อออ....แต่ก็นะมันแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว '

คุณแม่ที่ตอนแรกพูดกับคุณพ่อด้วยท่าทีดุดันแล้วค่อยหันมามองทางฉันด้วยสายตาอ่อนโยน

คุณแม่สวยมากจริงๆ

' ลูกคงตกใจและสับสนใช่ไหมโรส ที่จู่ๆก็มีคุณพ่อไม่ได้เรื่องและคุณแม่มาหาหนู ที่แม่มาตอนนี้เพราะมันถึงเวลาแล้วที่แม่ต้องจากไปจริงๆ ตลอดเวลาที่ลูกเกิดมาแม่คอยดูหนูอยู่ตลอดนะคะ ในความเป็นจริงแม่เป็น แม่มดบริสุทธิ์ ที่เหลือรอดอยู่คนสุดท้าย มันเหลือเชื่อใช่ไหมล่ะ

 แต่ก่อนที่มาจะตายแม่ได้ทิ้งจิตไว้เพื่อจะสื่อสารกับลูกแต่มันก็ต้องใช้เวลานานถึง 7 ปี อันนี้คุณพ่อของลูกก็ไม่รู้ค่ะ และมาจะมาบอกว่าลูกคือทายาทแม่มดสายเลือดบริสุทธิ์ แล้วจะขอบคุณลูกที่ยังใช้ชีวิตและอดทนจนแม่ได้คุยกับลูก และจะมาขอโทษลูกที่แม่ไม่ได้ทำหน้าที่ของแม่ในการดูแลลูกเลย'

คุณแม่ร้องไห้ออกมาแต่ใบหน้าท่านก็ยังยิ้มอยู่โดยมีคุณพ่อกอดคุณแม่อยู่ข้างๆ

' แม่...ขอโทษนะคะ '  

ขอโทษ.....หรอ?

'พ่อก็ขอโทษเหมือนกันที่ไม่ได้ทำหน้าที่พ่อที่ดี แถมยังสร้างบาดแผลในใจกับลูกไว้เยอะเชียว นับจากนี้ลูกต้องใช้ชีวิตที่มีความสุขและเลิกคิดว่าลูกเป็นคนทำให้คุณแม่จากไปนะเพราะความเป็นจริงคุณแม่ต้องจากไปจากเราอยู่แล้วเพราะโรคร้ายแรงนั้น พ่อขอโทษจริงๆนะโรส '

'หนู.... '

ฉัน....ที่พยายามจะพูดออกมาแต่ก็ไม่รู้จะเริ่มพูดยังไงดีเพราะเหตุการณ์ตรงหน้ามันทำให้ฉันคิดอะไรไม่ออกจริงๆทำได้เพียงแค่ร้องไห้

' โรสเจ็บปวด โรสทรมานใช่ไหม โรสยังเชื่อฟังคำสั่งของพ่อรึเปล่า? '

คุณพ่อถามฉันด้วยใบหน้ายิ้มที่ฉันไม่เคยเห็นเลยสักครั้ง

' หนูเชื่อค่ะ '

ฉันตอบไปอย่างรวดเดียวด้วยความเคยชิน

' งั้นโรสต้องเชื่อพ่อว่าโรสจะเป็นอิสระ โรสจะไม่อยู่คนเดียวและโดดเดี่ยวอีก โรสจะมีแต่ความสุขที่พ่อกับแม่มอบให้ไม่ได้ โรสจะยิ้มแย้มและหัวเราะอย่างไม่มีเรื่องเศร้าใจและกังวลใจ โรสเชื่อพ่อรึเปล่า '

เชื่อหรอ.....ฉันไม่อยากจะเชื่อในคำที่คุณพ่อบอก แต่จิตใต้สำนึกของฉันมันก็ตะโกนออกมาให้เชื่อคำพูดเหล่านั้นของคุณพ่อ

' โรสจะไม่เชื่อพ่อตอนนี้ แต่ในอนาคตโรสจะนึกถึงคำพูดของพ่อในวันนี้ พ่อมาเพื่อบอกขอโทษลูก....พ่อขอโทษจริงๆนะโรส ถึงลูกจะยังไม่ให้อภัยพ่อที่ทำกับลูก แต่พ่อหวังว่าลูกจะให้อภัยพ่อในสักวัน '

คุณพ่อยิ้มถึงแม้น้ำตาคุณพ่อจะไหลออกมาก็ตาม

' หนู...ไม่เคยโกรธและเกลียดคุณพ่อค่ะ....'

แต่หนูแค่น้อยใจ และอยากให้คุณพ่อบอกรักหนูเท่านั้นเอง

' ใต้เตียงของแม่จะมีบานประตูมิติลับที่คุณแม่สร้างไว้ให้ลูก ในห้องนั้นจะเต็มไปด้วยตำราต่างๆมากมาย และของวิเศษไว้ให้ลูก แม่ขอให้ลูกมีความสุขและใช้ชีวิตให้สนุกนะคะ....แม่รักลูกนะ'

' เงินที่อยู่ในตู้เซฟมันไม่ได้มีแค่นั้นนะโรส ในห้องทำงานพ่อมีหนังสือที่เขียนไว้ว่า ' ออโรร่า ' มันคือชื่อของแม่ลูก โรสดันหนังสือนั้นเข้าไปก็จะเจอกับห้องลับที่มีทรัพย์สินมากมายที่พ่อเก็บไว้ แม้แต่คุณ พอร์ช ทนายของพ่อก็ไม่รู้ พ่อก็หวังว่าลูกจะใช้เงินนั้นของพ่อที่ให้ไว้อย่างมีความสุขและสนุกเหมือนกัน พ่อขอโทษอีกครั้งนะโรส พ่อเป็นพ่อที่แน่จริงๆ แต่พ่อก็รักลูกนะโรสถึงการกระทำจะไม่ใช่ก็ตามฮ่าๆ '

คุณพ่อคำออกมาแต่น้ำตาก็ยังไหลไม่หยุดเหมือนเดิม หลังจากคำพูดสุดท้ายของคุณพ่อ

คุณพ่อ...คุณแม่บอกรักหนูงั้นหรอ....

พวกท่านทั้งสองก็เดินเข้ามากอดฉันไว้ มันทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นเป็นครั้งแรกในชีวิตและมันทำให้ฉันยิ้มออกมาได้สักที

' หนูก็รักคุณพ่อกับคุณแม่ค่ะ! '

หลังจากฉันพูดจบฉันก็สะดุ้งตื่นจากความฝันที่ฉันเฝ้าโหยหาโดยตลอดมา.......